Wiele osób uważa, że depresja czy nerwica to „wymysł”. Często osoby z objawami zaburzeń uważane są za leniwe, przesadnie wrażliwe czy wyolbrzymiające.
Rzeczywiście, nawet sama DIAGNOZA zaburzeń psychicznych jest dosyć TRUDNA. Kiedy zranimy się fizycznie, leci nam krew i widać ranę. Gdy ją odkazimy i założymy opatrunek, po jakimś czasie skóra się zagoi. Kiedy złamiemy kość, nie możemy stanąć na nodze, a rentgen dokładnie pokaże nam złamanie. Ale depresja? Kiedy leżę na kanapie to mam depresję? Przecież całe życie zdarza mi się leżeć na kanapie. Co więcej, często leżę na niej gdy odpoczywam czy oglądam telewizję. Albo gdy płaczę? Przecież wiele sytuacji wywołuje smutek i płacz.
Tak, zaburzenia psychiczne są CHOROBAMI. Po pierwsze dlatego, że znajdziemy je w Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10. W tym samym miejscu znajdziemy objawy grypy czy objawy złamania kości.
Po drugie, każde zaburzenie ma dokładny opis swoich KRYTERIÓW i objawów. Dopiero spełnienie odpowiedniej ich liczby może być podstawą diagnozy.
Po trzecie, każde zaburzenie ma szczegółowo opracowany plan TERAPII oraz przewidywany PRZEBIEG chorobowy. W zależności od doświadczanych objawów dzisiaj możemy określić długość terapii oraz możliwe problemy w przyszłości.
Po czwarte, badania neuronalne pokazują, że osoba np. w depresji ma inną BIOCHEMIĘ mózgu niż osoba zdrowa. Z tego względu często korzysta się z FARMAKOTERAPII, aby przywrócić naturalną równowagę organizmu.
Jakie mamy rodzaje ZABURZEŃ PSYCHICZNYCH?
- Zaburzenia organiczne
- Zaburzenia psychiczne i zachowania wywołane substancjami psychoaktywnymi
- Schizofrenia i zaburzenia typu urojeniowego
- Zaburzenia nastroju
- Zaburzenia nerwicowe, wywołane stresem, pod postacią somatyczną
- Dysfunkcja fizjologiczna
- Nieprawidłowości osobowości i zaburzenia zachowania
- Upośledzenie umysłowe
- Zaburzenia rozwojowe
- Zaburzenia zachowania i emocjonalne u dzieci i młodzieży
W tym miejscu pojawia się pytanie: jaką rolę spełnia DIAGNOZA? Oczywiste jest, że pozwala ona na staranny dobór ODDZIAŁYWAŃ terapeutycznych, a pacjent nareszcie „wie co mu jest”. Minusem jednak jest możliwa STYGMATYZACJA (np. nazywanie „idiotą” osoby niepełnosprawnej intelektualnie czy „psychopatą” osoby z osobowością antysocjalną), zbytnie UPROSZCZENIE (sprowadzenie osoby do „jednostki chorobowej”) czy diagnoza w celu osiągnięcia konkretnych ŚWIADCZEŃ (np. w Polsce większość osób cierpiących na zaburzenia psychotyczne ma w swoim rozpoznaniu schizofrenię, ponieważ tylko na tę chorobę można przepisywać leki przeciwpsychotyczne ze zniżką NFZ).
Jeśli czujesz, że Twoje indywidualne objawy mogą być elementem jakiegoś zaburzenia, warto, abyś skontaktował się z PSYCHOLOGIEM lub PSYCHIATRĄ.